Rafał Szrajnert - Biznes, psychologia, życie

Krzywa zapominania Ebbinghausa. Jak lepiej zapamiętywać (poradnik)

Play Episode Pause Episode

Mute/Unmute Episode Rewind 10 Seconds 1x Fast Forward 30 seconds

00:00 / 9:59

RSS Feed

Share

Link

Embed

Czym jest krzywa Ebbinghausa? Definicja.

Jak często uczyłeś się czegoś i zapamiętałeś każdą informację natychmiast?

Prawdopodobnie nigdy.

To wszystko zależy od krzywej zapominania Ebbinghausa.

Krzywa zapominania Ebbinghausa pokazuje, jak szybko zapominamy o informacjach w czasie, jeśli nie staramy się ich zachować.

Dla profesjonalistów zajmujących się nauką i rozwojem stanowi to oczywiste wyzwanie.

Ale istnieją pewne metody, które zaraz Ci pokażę.

Spis treści

Dlaczego zapominamy, jak nie zapominać, jak pamiętać i jak zapamiętywać szybciej.

Na wszelkie pytania tego typu dam Wam dzisiaj odpowiedź.

Zaczynajmy!

Rozdział 1

Krzywa uczenia się i zapominania

W tym rozdziale przyjrzymy się jednemu z największych błędów w społeczności szkoleniowej.

Krzywa zapominania Ebbinghausa lub po prostu „krzywa zapominania” pokazuje, w jaki sposób informacje są tracone w czasie, gdy nie próbujesz ich zachować.

Prawo Ebbinghausa

Prawo Ebbinghausa – nazywane także prawem zależności liczby powtórek od długości materiału. Prawo Ebbinghausa stanowi, iż liczba powtórek potrzebna do zapamiętania materiału wzrasta znacząco wraz ze wzrostem długości materiału do przyswojenia.

Ale o tym później, teraz zadajmy sobie pytanie:

„jak to się w ogóle zaczęło?”

Historia

Najpierw przyjrzyjmy się historii krzywej zapominania.

Pod koniec XIX wieku niemiecki psycholog Hermann Ebbinghaus testował swoją pamięć w różnych okresach czasu.

Hermann von Ebbinghaus (ur. 24 stycznia 1850, zm. 26 lutego 1909) – psycholog niemiecki. Profesor psychologii na uniwersytecie we Wrocławiu (1894-1905 ) i Halle (1905-1909). Znany jako pionier badań eksperymentalnych nad pamięcią werbalną u ludzi.

Po zebraniu wszystkich danych ze swoich rozproszonych notatek i badań dotyczących uczenia się, wykreślił je na wykresie, który wyglądał mniej więcej tak:

Teraz, wbrew pozorom, Ebbinghaus nie wymyślił samej krzywej. Odkrył naturę utraty pamięci w czasie.

Wykres (Ebbinghaus forgetting curve) pokazuje, że kiedy się czegoś uczysz, informacja zanika w tempie wykładniczym, tj. większość tracisz w ciągu pierwszych kilku dni, po czym tempo strat maleje.

Gdy Ebbinghaus odkrył wykładniczy spadek pamięci, mógł zidentyfikować czynniki, które się na to przyczyniają. Poziom retencji zależy od kilku rzeczy.

Potrzymam Cie jeszcze w napięciu, najpierw o tym jak wyglądały eksperymenty.

Zaufali mi najlepsi:

Rozdział 2

Eksperymenty pamięciowe Ebbinghausa

Wiele osób ma problem żeby zapamiętać to co chcą.

A jak to pokonał Ebbinghaus?

Zobacz sam.

W przeciwieństwie do popularnej wówczas myśli, Ebbinghaus chciał pokazać, że wyższe procesy umysłowe można badać poprzez eksperymenty.

Chciał użyć prostego kodowania akustycznego i powtórek, aby kontrolować potencjalnie zakłócające zmienne.

Jednak Ebbinghaus potrzebował listy słów, które można było łatwo zapamiętać, ale które nie miałyby wcześniejszych skojarzeń poznawczych, ponieważ wpłynęłoby to na jego wyniki.

Dlatego użył pozycji, które później nazwano „nonsensownymi sylabami”, które są kombinacjami spółgłoska-samogłoska-spółgłoska (znanymi również jako trygram CVC,  consonant-vowel-consonant), w których spółgłoska się nie powtarza, a sylaba nie ma wcześniejszego znaczenia.

Po wyeliminowaniu kombinacji, które mogłyby coś znaczyć, Ebbinghaus miał do wyboru i zapamiętania 2300 sylab.

Wyciągał przypadkowe sylaby z pudełka, zapisywał je w zeszycie, odczytywał je i próbował przywołać je na końcu procedury do dźwięku metronomu i z taką samą modulacją głosu.

Chociaż jego praca ma kilka ograniczeń, przede wszystkim dlatego, że był jedynym podmiotem poddanym testom, badania Ebbinghausa dotyczące pamięci były przełomowe, a odkrycia są nadal aktualne i wspierane do dziś.

Prawdopodobnie jego najsłynniejszym odkryciem była wspomniana krzywa zapominania.

Teraz poświęćmy jej trochę więcej czasu.

REKLAMA

Koniecznie zobacz NAJLEPSZE szkolenie z Facebooka na rynku

Link do kursu: szkolenie Facebook Ads

Koniec reklamy.

Czym jest krzywa zapominania Ebbinghausa

Krzywa zapominania pokazuje, w jaki sposób informacja lub wiedza przechowywana w mózgu jest tracona z upływem czasu, jeśli dana osoba nie próbuje ich zachować.

Pokrewną koncepcją jest siła pamięci, która odnosi się do trwałości, jaką pamięć pozostawia w mózgu; im silniejszy ślad pamięciowy, tym szybciej osoba ją przywołuje.

W przypadku nowo zdobytych informacji lub wiedzy krzywa pokazuje, że ludzie mają tendencję do zmniejszania pamięci o połowę w ciągu kilku dni lub tygodni, chyba że świadomie przejrzą wyuczony materiał.

Szybkość zapominania zależy również od wielu czynników, takich jak trudność przyswajanego materiału, jego znaczenie, jego reprezentacja oraz czynniki fizjologiczne, takie jak stres i sen.

Chociaż Ebbinghaus próbował wyeliminować znaczenie informacji w swoich eksperymentach, później ustalono, że ludzie narzucają znaczenie nawet nonsensownym sylabom.

To powiedziawszy, podstawowy wskaźnik zapominania nie różni się zbytnio między poszczególnymi osobami, podczas gdy wskaźniki wydajności można wytłumaczyć umiejętnościami reprezentacji mnemonicznej.

Teorie związane z krzywą zapominania

Oprócz krzywej zapominania, Ebbinghaus był pierwszą osobą, która opisała krzywą uczenia się.

Chociaż nigdy nie użył terminu „krzywa uczenia się”, przedstawił wykresy uczenia się w odniesieniu do numeru próby i zauważył, że pojemność zapamiętanych informacji może się zmniejszać (co jest oczywiste), ale również może pozostawać na podobnym poziomie.

Jak można się prawdopodobnie domyślić, krzywa uczenia się (krzywa zapamiętywania) odnosi się do tego, jak szybko dana osoba uczy się nowych informacji lub wiedzy.

Najostrzejszy wzrost następuje po pierwszej próbie lub nauczaniu, ale potem stopniowo się wyrównuje.

Oznacza to, że po każdym powtórzeniu zachowuje się coraz mniej nowych informacji lub wiedzy.

Podobnie jak krzywa zapominania, krzywa uczenia się jest wykładnicza w czasie.

W wyniku odkrycia krzywej zapominania Ebbinghaus wymyślił również efekty „przeuczenia się”.

Ogólnie rzecz biorąc, oznacza to, że jeśli dana osoba nauczy się czegoś więcej niż zwykle jest to konieczne do zapamiętania, skutecznie osiągnie przeuczenie.

Może to również oznaczać, że informacje lub wiedza są bardziej odporne na utratę lub zapomnienie, przez co krzywa zapominania jest znacznie płytsza.

Rozdział 3

Jak walczyć z krzywą zapominania

W tym rozdziale odpowiemy na 2 pytania:

Jak zapamiętywać więcej?

Jak nie zapominać?

Także ruszajmy.

Teoria Upływu Czasu

Teoria Upływu Czasu (Decline Theory) – tak samo, jak każdy inny element naszego ciała lub proces biologiczny, także pamięć z czasem zaczyna słabnąć.

Według tej teorii, zapominamy daną informację, gdy nie jest ona wystarczająco często wykorzystywana i przypominana.

Mechanizm zapominania

Zapominanie to pojęcie wieloznaczne. Można przez to rozumieć:

• utratę (wymazanie) informacji z pamięci;
• niemożność przypomnienia sobie informacji (które jednak ma się „na końcu języka”);
• zamianę pierwotnie pamiętanej informacji lub
• modyfikowanie jej.

Za każde z tych zjawisk odpowiedzialne są inne procesy pamięciowe.

Od czego zależy to ile zapamiętujemy?

Poziom retencji zależy od kilku rzeczy:

1. Siła pamięci -ludzie mogą przywoływać silniejsze wspomnienia przez dłuższy czas niż słabsze. Jeśli chodzi o szkolenie korporacyjne, treść nauczania powinna być bardzo odpowiednia dla każdego ucznia i powinna mieć pewne znaczenie. Najlepiej jeśli uczestnicy sami muszą coś wykonać.
2. Czas, który upłynął od zdobycia informacji. W kontekście szkoleniowym krzywa zapominania pokazuje, że uczący się zapomną średnio 90% tego, czego się nauczyli w ciągu pierwszego miesiąca.

Więc rozwiążmy to zagadnienie.

Jak często powtarzać materiał

Rozszerzanie czasu pomiędzy kolejnymi powtórkami wydaje się oferować najlepsze korzyści związane z pamięcią i jest najbardziej praktyczne.

Oznacza to po prostu zwiększanie odstępów między każdą sesją ćwiczeń za każdym razem.

Nie ma sztywnej reguły określającej, ile czasu powinieneś zostawić – generalnie powiedziałbym, że jeśli z reguły zapamiętujesz mniej niż 50% materiału, spróbuj pozostawić krótsze przerwy.

Jeśli pamiętasz więcej niż 90%, spróbuj zostawić dłuższe przerwy.

I stosuj techniki pamięciowe.

Na infografice przedstawiam jak to może wyglądać.

Krzywa zapominania Bahricka i krzywa zapominania Linton

Poniżej cytując wikipedię i dodając własny komentarz:

Dalsze badania nad procesami pamięci dowiodły, że pomijane przez Ebbinghausa zmienne znacząco wpływają na stopień trwałości zapamiętania informacji:

• sens (znaczenie, treść) materiału,
• jego odniesienie lub rola w życiu badanego,
• ładunek emocjonalny,
• sposób zapamiętywania itd.

Krzywa Ebbinghausa adekwatnie przedstawia tylko proces zapominania danych bezsensownych, z jakimi nie mamy do czynienia w życiu codziennym.

Choć wiele badań potwierdza ogólną właściwość procesu zapominania udowodnioną przez Ebbinghausa:

zapominanie zależy od upływu czasu, to szybkość zapominania jest bardzo zróżnicowana i zależy od rodzaju informacji.

Bahrick badał zapominanie materiału o wyższym stopniu sensowności na przykładzie języka obcego – hiszpańskiego, którego badani uczyli się w szkole i nigdy potem nie używali.

Krzywa przybrała inny kształt – następowała stała utrata informacji przez pierwsze trzy lata życia, po czym krzywa osiągała stan plateau (okresowo natomiast ilość przypominanych informacji nawet rosła).

Bahrick wykorzystywał jako miarę zapamiętywania rozpoznawanie, rozumienie i przypominanie.

Dla każdej z tych form pamiętania krzywa przybierała odmienne kształty – badani byli w stanie rozpoznać około 80% informacji nawet po 50 latach, ale stopień rozumienia informacji spadał systematycznie.

Jeszcze inaczej zapominane są informacje związane z życiem osobistym (pamięć autobiograficzna).

Linton badała pamięć mimowolną sprawdzając, co udało się jej zapamiętać z własnych wydarzeń życiowych).

Zapamiętywanie informacji było bardzo dobre, nie występowała także faza ostrego początkowego spadku ilości pamiętanych informacji, jak to ma miejsce w krzywej Ebbinghausa.

Paradoksalny efekt pamięci uzyskał Willem Wagenaar.

Odkrył, że pamięć zdarzeń nieprzyjemnych jest gorsza niż zdarzeń przyjemnych lub obojętnych, ale zdolność do ich przypominania sobie rosła w ciągu pierwszych trzech lat, dopiero po tym okresie wskaźniki przypominania obniżały się tak jak w normalnym procesie zapominania.

Podobne zjawisko dotyczy zdarzeń traumatycznych, które są bardzo źle pamiętane, a zdolność do ich przypominania sobie rośnie z czasem (przypominanie odroczone).

I to już koniec!

Teraz…

Zachęcam do podzielenia się swoimi opiniami i doświadczeniem w komentarzach.

• szkolenia online
• szkolenia u Ciebie w firmie i doradztwo-konsulting
• agencja SEO/SEM

Co myślisz o moim nowym wpisie na blogu?

A może masz pytanie dotyczące strategii lub techniki jak działać najlepiej?

Tak czy inaczej, chciałbym usłyszeć, co masz do powiedzenia.

Więc śmiało, teraz udostępnij ten wpis na swoich social mediach i zobacz co inni mają do powiedzenia.