Teoria atrybucji dotyczy tego, jak zwykli ludzie wyjaśniają przyczyny zachowań i wydarzeń. Na przykład, czy ktoś jest zły, ponieważ jest zły (atrybucja wewnętrzna), czy też dlatego, że stało się coś złego (atrybucja zewnętrzna)?

Zgodnie z poniższym pytaniem „why”, które zadaje znana gwiazda, wyjaśnimy „dlaczego” i jakie były pobudki.

Teoria atrybucji definicje

Teoria atrybucji definicja: dotyczy tego, w jaki sposób odbiorca społeczny wykorzystuje informacje, aby dojść do przyczynowych wyjaśnień wydarzeń. Bada, jakie informacje są gromadzone i jak są łączone w celu sformułowania oceny przyczynowej.

Tendencja samoobronna definicja– tendencja do tłumaczenia własnych porażek wpływem środowiska i tłumaczenia sukcesów swoimi cechami wewnętrznymi.

Zaufali mi najlepsi:

Atrybucja definicja: przypisywanie komuś lub czemuś pewnych cech. W psychologii pojęcie atrybucji odnosi się do tego jak ludzie wyjaśniają przyczyny swojego bądź cudzego zachowania, tzw. teorie przyczynowości.

Atrybucja wewnętrzna, atrybucja dyspozycyjna definicja: rodzaj atrybucji w psychologii, zakłada że przyczyną danego zdarzenia były cechy jego sprawcy (np. zdolności lub ich brak, inteligencja, wysiłek, osobowość) w przeciwieństwie do czynników zewnętrznych wobec sprawcy (np. przypadek, trudność wykonania, pogoda, sytuacja zewnętrzna, normy społeczne, itp.).

Atrybucja zewnętrzna, atrybucja sytuacyjna definicja: rodzaj atrybucji w psychologii, zakłada że przyczyną zachowania danej osoby były okoliczności lub inne czynniki zewnętrzne względem tej osoby (np. przypadek, trudność zadania, pech, pogoda, śliska jezdnia, zachowanie innych ludzi, itp.) w przeciwieństwie do jego własnych cech i wyborów (np. zdolności lub ich brak, inteligencja, włożony wysiłek, motywacja, osobowość itp.).

Atrybucja Psychologia

Teoria atrybucji opiera się w dużej mierze na pracy Fritza Heidera.

Heider argumentuje, że zachowanie jest określane przez połączenie sił wewnętrznych (np. zdolności lub wysiłek) i sił zewnętrznych (np. trudność zadania lub szczęście).

Podążając za poznawczym podejściem Lewina i Tolmana, podkreśla, że to raczej postrzegane determinanty niż rzeczywiste wpływają na zachowanie.

Dlatego jeśli pracownicy dostrzegą, że ich sukces jest funkcją ich własnych umiejętności i wysiłków, można oczekiwać, że będą zachowywać się inaczej, niż gdyby wierzyli, że sukces w pracy jest dziełem przypadku.

Heider uważał, że ludzie są naiwnymi psychologami próbującymi zrozumieć świat.

Ludzie widzą związki przyczynowo-skutkowe, nawet jeśli ich nie ma.

Heider nie tyle sam opracował teorię, ile podkreślił pewne tematy, które podejmowali inni.

Przedstawił dwie główne idee, które nabrały wpływu: atrybucje dyspozycyjne (przyczyna wewnętrzna) i sytuacyjne (przyczyna zewnętrzna).

Teoria wnioskowania z czynników towarzyszących Jonesa i Davisa

Jones i Davis uważali, że ludzie zwracają szczególną uwagę na celowe zachowanie (w przeciwieństwie do przypadkowego lub bezmyślnego zachowania).

Teoria Jonesa i Davisa pomaga nam zrozumieć proces dokonywania wewnętrznej atrybucji. Mówią, że robimy to, gdy widzimy związek między motywem a zachowaniem. Na przykład, gdy widzimy związek między kimś zachowującym się w przyjazny sposób, a byciem osobą przyjazną.

REKLAMA

Koniecznie zobacz NAJLEPSZE szkolenie z Facebooka na rynku

Link do kursu: szkolenie Facebook Ads

Koniec reklamy.

Atrybucje dyspozycyjne (tj. wewnętrzne) dostarczają nam informacji, na podstawie których możemy przewidywać przyszłe zachowanie danej osoby. Teoria wnioskowania z czynników towarzyszących opisuje warunki, w których przypisujemy dyspozycyjne atrybuty zachowaniom, które postrzegamy jako intencjonalne.

Davis użył terminu wnioskowanie korespondencyjne w odniesieniu do sytuacji, w której obserwator wywnioskuje, że zachowanie osoby pasuje lub koresponduje z jej osobowością. Jest to termin alternatywny dla atrybucji dyspozycyjnej.

Więc co prowadzi nas do wnioskowania korespondencyjnego? Jones i Davis twierdzą, że korzystamy z pięciu źródeł informacji:

1. Wybór: jeśli zachowanie jest wybierane dobrowolnie, uważa się, że jest ono spowodowane czynnikami wewnętrznymi (dyspozycyjnymi).
2. Zachowanie przypadkowe a zamierzone: zachowanie, które jest zamierzone, można prawdopodobnie przypisać osobowości osoby, a zachowanie, które jest przypadkowe, można przypisać sytuacji / przyczynom zewnętrznym.
3. Pożądanie społeczne: Zachowania o niskim stopniu pożądania towarzyskiego (nieprzystosowanie) prowadzą nas do wyciągania (wewnętrznych) dyspozycyjnych wniosków bardziej niż w przypadku niepożądanych społecznie zachowań.
4. Znaczenie hedonistyczne: jeśli wydaje się, że zachowanie drugiej osoby ma na celu bezpośrednie przyniesienie nam korzyści lub szkody.
5. Personalizm: jeśli wydaje się, że zachowanie drugiej osoby ma na nas wpływ, zakładamy, że jest to „osobiste”, a nie jest to tylko efekt uboczny sytuacji, w której oboje się znajdujemy.

Model współzmienności Kelleya

Model współzmienności Kelleya jest najbardziej znaną teorią atrybucji. Opracował logiczny model oceny, czy dane działanie należy przypisać jakiejś charakterystyce (dyspozycyjnej) osoby lub otoczeniu (sytuacyjnemu).

Termin kowariacja/współzmienność oznacza po prostu, że dana osoba ma informacje z wielu obserwacji, w różnym czasie i sytuacjach, i może dostrzec kowariancję obserwowanego efektu i jego przyczyny.

Twierdzi, że próbując odkryć przyczyny zachowań, ludzie zachowują się jak naukowcy. Dokładniej biorąc pod uwagę trzy rodzaje dowodów.

1. Konsensus: stopień, w jakim inni ludzie zachowują się w ten sam sposób w podobnej sytuacji.
2. Charakter odróżniający: stopień, w jakim dana osoba zachowuje się w ten sam sposób w podobnych sytuacjach.
3. Konsekwencja: stopień, w jakim osoba zachowuje się w ten sposób za każdym razem, gdy występuje sytuacja.

Spójrzmy na przykład, który pomoże zrozumieć jego szczególną teorię atrybucji.

Osoba którą opiszemy ma na imię Krzysiek. Co robi Krzysiek? Śmieje się z kabaretu.

1. Konsensus: Jeśli wszyscy na widowni się śmieją, konsensus jest wysoki. Jeśli tylko Krzysiek się śmieje, konsensus jest niski.
2. Charakter odróżniający: Jeśli Krzysiek śmieje się tylko z tego występu, wyrazistość jest wysoka. Jeśli Krzysiek się ze wszystkiego śmieje, to charakterystyczność jest niska.
3. Spójność/konsekwencja: Jeśli Krzysiek zawsze śmieje się z tego kabaretu, konsekwencja jest wysoka. Jeśli Krzysiek rzadko śmieje się z tego kabaretu, konsekwencja jest niska.

Teraz, jeśli wszyscy śmieją się z tego kabaretu, ale jeśli nie śmieją się z występów, przed i po, to zrobilibyśmy zewnętrzną atrybucję, tj. zakładamy, że Krzysiek się śmieje, ponieważ kabaret jest bardzo zabawny.

Z drugiej strony, jeśli Krzysiek jest jedyną osobą, która śmieje się z tego występu, i śmieje się również z innych występów to zrobilibyśmy wewnętrzną atrybucję, tj. zakładamy, że Krzysiek śmieje się, ponieważ jest osobą, która dużo się śmieje (jest wesoły).

Tak więc mamy tutaj ludzi przypisujących przyczynowość na podstawie korelacji.

Widzimy, że dwie rzeczy idą w parze i dlatego zakładamy, że jedna powoduje drugą.

Problem polega jednak na tym, że możemy nie mieć wystarczających informacji, aby dokonać tego rodzaju osądu. Na przykład, jeśli nie znamy Krzyśka tak dobrze, niekoniecznie będziemy mieć informacje, aby wiedzieć, czy jego zachowanie jest spójne w czasie.

Więc co wtedy robimy?

Według Kelleya wracamy do wcześniejszych doświadczeń i szukamy jednego z nich

1) Wiele niezbędnych przyczyn. Na przykład widzimy sportowca wygrywającego maraton i wnioskujemy, że musi być bardzo wysportowany, zmotywowany, ciężko trenować itp. Musi mieć to wszystko, aby wygrać.

2) Wiele wystarczających przyczyn. Na przykład widzimy, jak sportowiec nie przeszedł testu na obecność środków dopingujących i dochodzimy do wniosku, że może próbować oszukiwać, przez przypadek zażył zakazaną substancję lub została oszukany przez swojego trenera, lub firmę z odżywkami która go sponsoruje. Każdy powód byłby wystarczający.

Atrybucja zewnętrzna i atrybucja wewnętrzna, co zapamiętać?

Teoria atrybucji próbuje wyjaśnić procesy, za pomocą których jednostki wyjaśniają lub przypisują przyczyny zachowań i zdarzeń.

Atrybucja jest klasyfikowana jako wewnętrzna lub zewnętrzna.

Atrybucja wewnętrzna obejmuje wyjaśnienia związane z dyspozycją lub osobowością, natomiast atrybucja zewnętrzna kładzie nacisk na czynniki sytuacyjne.

Jednostki są podatne na uprzedzenia i błędy przy dokonywaniu atrybucji dotyczących siebie i innych.

Kilka przykładów tego obejmuje podstawowy błąd atrybucji, stronniczość służącą sobie, stronniczość aktora-obserwatora i hipoteza o sprawiedliwym świecie.

Podstawowy błąd atrybucji opisuje tendencję do przeceniania wewnętrznych (opartych na osobowości) wyjaśnień i niedoceniania zewnętrznych (sytuacyjnych) wyjaśnień dotyczących zachowania innej osoby.

Stronniczość polegająca na służbie własnej wartości odnosi się do tendencji do przypisywania wewnętrznych czynników sukcesu i zewnętrznych czynników niepowodzenia, szczególnie gdy ktoś wyjaśnia swoje zachowanie.

Ludzie z kultur indywidualistycznych są bardziej skłonni do popełniania podstawowego błędu atrybucji i demonstrowania samolubnego nastawienia niż ludzie z kultur kolektywistycznych.

Zachęcam do podzielenia się swoimi opiniami i doświadczeniem w komentarzach.

Teraz chciałbym usłyszeć, co masz do powiedzenia:

Czego nauczyłeś się z dzisiejszego wpisu?

Co najbardziej Ciebie szokuje w tym jak atrybucja wewnętrzna wpływa na nasze życie?

A może masz pytanie dotyczące czegoś z opisanych reguł.

Tak czy inaczej, podziel się swoimi przemyśleniami w sekcji komentarzy poniżej.

• szkolenia online
• szkolenia u Ciebie w firmie i doradztwo-konsulting
• agencja SEO/SEM

Co myślisz o moim nowym wpisie na blogu?

A może masz pytanie dotyczące strategii lub techniki jak działać najlepiej?

Tak czy inaczej, chciałbym usłyszeć, co masz do powiedzenia.

Więc śmiało, teraz udostępnij ten wpis na swoich social mediach i zobacz co inni mają do powiedzenia.