Kim był Henry Ford?

Henry Ford (1863-1947) był amerykańskim przemysłowcem i wynalazcą, który stał się jednym z najbardziej znanych przedsiębiorców w historii motoryzacji. Jego największym osiągnięciem było opracowanie i produkcja pierwszego samochodu przystępnego cenowo dla masowej publiczności.

Ford urodził się w Michigan w Stanach Zjednoczonych i zaczął swoją karierę zawodową jako mechanik. W 1903 roku założył Ford Motor Company, a w 1908 roku wprowadził na rynek Model T – samochód, który zrewolucjonizował przemysł motoryzacyjny i stał się pionierskim modelem samochodu produkowanym na skalę przemysłową. Model T był łatwy w obsłudze, niezwykle wytrzymały i kosztował mniej niż inne samochody na rynku. W ciągu kilku lat Ford Motor Company stała się największym producentem samochodów na świecie.

Ford przyczynił się również do rewolucji w sposobie produkcji, wprowadzając w swojej fabryce w Highland Park nowe metody produkcji, w tym ruchem taśmowym, który pozwolił na masową produkcję samochodów w dużej skali, przy jednoczesnym obniżeniu kosztów. W ten sposób Ford zrewolucjonizował proces produkcyjny i stał się jednym z pionierów produkcji masowej.

Ford zasłynął również z kontrowersyjnych poglądów i praktyk, takich jak antysemityzm, a także praca w ramach ruchu eugeniki, co zyskało mu wiele krytyki. Niemniej jednak, jego wkład w rozwój przemysłu motoryzacyjnego był niepodważalny, a jego nazwisko stało się synonimem innowacyjnej i skutecznej produkcji przemysłowej.

Zaufali mi najlepsi:

Transkrypt filmu pt.

Jak Henry Ford Przyczynił Się Do Potęgi Stanów Zjednoczonych (biografia i historia pierwszych modeli aut)

Henry Ford: jeden z najbardziej wpływowych amerykańskich przedsiębiorców. Dzięki swojej firmie zmienił życie ludzi mieszkających nie tylko w stanach ale te na całym świecie. W tym filmie dowiemy się, jak do tego doszło i jak zrewolucjonizował przemysł samochodowy. Z tej strony Rafał Szrajnert i zapraszam na ten film.

Wszystko przemawiało za tym że Henry Ford powinien być rolnikiem. Urodzony w Michigan dorastał w czasach, gdy rolnictwo było ciężkie, wyczerpujące i wszystko wykonywało się ręczne, dlatego w sumie nie ma się co dziwić że tego nienawidził. Ale podczas gdy większość ludzi w tamtym czasie nie miała szczęścia uciec przed ciężką harówką, Henry miał szczęście, i otrzymał pewną możliwość.

REKLAMA

Koniecznie zobacz NAJLEPSZE szkolenie z Facebooka na rynku

Link do kursu: szkolenie Facebook Ads

Koniec reklamy.

Wioska, w której się urodził, znajdowała się zaledwie 8 mil na zachód od Detroit, które dzięki rozwojowi silników parowych szybko stawało się centrum przemysłowym. We wczesnym dzieciństwie Henry zetknął się z technologią, z którą niewiele dzieci w jego wieku miało jakikolwiek styk. Lubił majsterkować. Często rozkręcał zegarki bogatszych osób w okolicy, a gdy miał dwanaście lat, mógł nie tylko je rozbierać, ale także składać i naprawiać.

Jego zainteresowanie przerodziło się w obsesję, gdy podczas szkolnej wycieczki do jednej z firm kolejowych w Detroit mógł zobaczyć jak działał silnik parowy. Zanim Henry stał się nastolatkiem, silnik parowy zaczął już wkraczać do rolnictwa. W wieku szesnastu lat zrobił duży krok naprzód, kiedy wbrew życzeniom ojca opuścił wioskę i udał się do pracy w Detroit, gdzie każdy młody mechanik mógł z łatwością znaleźć bardzo lukratywne zatrudnienie. Przemysł w Detroit kwitł i trwał od blisko pięciu dekad. W 1825 r. wykopano kanał łączący rzekę Hudson z Wielkimi Jeziorami, które w tamtym czasie stanowiły faktycznie granicę zachodnią. Jako ciekawostka, którą przed chwilą sprawdziłem , sumaryczna objętość wielkich jezior to drugi zaraz po Bajkale największy zbiornik wodny.

Sam fakt połączenia spowodował że wszystkie niewykorzystane zasoby, z którymi był problem z transportem, mogły zostać nagle przetransportowane parowcem do Nowego Jorku, a w ciągu zaledwie 50 lat populacja Detroit wzrosła dziesięciokrotnie. Ogromne kopalnie na północy produkowały huty miedzi i żelaza. Metal i drewno utrzymywały blisko tysiąc firm w samym Detroit, w tym te, w których Henry pracował w latach 80 XIX wieku. W tym czasie Henry przypadkowo dowiedział się o silniku benzynowym. Był produkowany w niewielkich ilościach przez niemieckiego inżyniera Nikolausa Otto i zyskiwał na popularności w Europie, ale w Ameryce był praktycznie niespotykany. Henry miał okazję samodzielnie pracować nad takim silnikiem w 1889 roku i od razu dostrzegł jego zalety.

Ponieważ nie używał pary, silnik był znacznie lżejszy: pozbył się ciężkiego kotła i całej zawartej w nim wody, ponieważ spalał wewnętrznie, co było znacznie bardziej wydajnym procesem. Pozwalało to również na szybkie uruchomienie silnika benzynowego, podczas gdy silniki parowe z tamtych czasów potrzebowały aż 30 minut na podgrzanie wody i wytworzenie wystarczającej ilości pary do rozpoczęcia pracy.

Silnik benzynowy był innowacją, w której zakochał się Henry, ale nie w pełni rozumiał całą ideę: w końcu miał duże doświadczenie z parą i metalem, ale prawie żadne z elektrycznością, a silnik benzynowy był odpalany przez iskrę elektryczną, czyli po prostu chodzi tu o zapłon iskrowy. Aby zdobyć tę brakującą wiedzę, Henry rozpoczął pracę w lokalnym oddziale Edison Illuminating Company, który wytwarzał prąd dla ponad tysiąca domów w Detroit i robił to za pomocą silników parowych. Ilekroć silniki się psuły, Henry musiał je naprawiać, ale za każdym razem, gdy pracował, mógł robić, co chciał: była to idealna praca, która pozwoliła mu spędzać dni na eksperymentowaniu z silnikami benzynowymi. W 1893 roku, kiedy Henry został już awansowany na głównego inżyniera w firmie Edisona, stworzył swój pierwszy działający silnik benzynowy. Henry odkąd poznał działanie w głowie miał cały czas obraz powozu bez koni, takiego który byłby napędzany właśnie tym silnikiem.

Ale faktyczne urzeczywistnienie tego pomysłu wymagało lat pracy. Zbudowanie samochodu w czasach kiedy nie istniały nawet żadne części, było bardzo trudne i Henry musiał dopracować każdy szczegół metodą prób i błędów. Wyprodukowanie zajęło mu trzy lata nieustannych wysiłków: czterokołowiec, nazwany po prostu jako kwadrycykl, prosta rama z silnikiem napędzanym etanolem i zamontowanymi na nim czterema kołami rowerowymi. Miał tylko dwa biegi i żaden nie służył do cofania, ale co gorsza, nie miał układu chłodzenia, co sprawiało, że przegrzewanie było stałym problemem. W pierwszym roku swojego istnienia Henry wprowadził wiele ulepszeń do czterokołowca, w szczególności dodając system chłodzenia i swój pierwszy wynalazek sprzedał w 1897 roku za 200 dolarów, przejechał nim tysiąc mil.

Henry zbudował drugi czterokołowiec, a potem trzeci, zawsze ulepszając projekt, zanim wreszcie w 1899 poczuł się wystarczająco pewnie, by założyć własną firmę. Detroit Automobile Company z kapitałem w wysokości 150 000 dolarów było bardzo ambitnym przedsięwzięciem. Zainwestowało w to wielu członków elity Detroit, w tym przyjaciele Henry’ego z Edison Company, i wszyscy chcieli zobaczyć, co Henry może stworzyć przy odpowiednim kapitale. Plan Henry’ego był bardzo sprytny: ponieważ osobiście znał już wielu przemysłowców w Detroit, spróbował zbudować samochód, którego mogliby używać w swoich firmach.

Wydzierżawił fabrykę i planował zatrudnić stu robotników do wykonania swojego nowego „wozu dostawczego”, jak go nazwał. Okazało się jednak, że budowanie tak skomplikowanych maszyn w dużych ilościach było znacznie trudniejsze, niż wyobrażał sobie Henry. Zdecydowana większość części użytych do budowy została wyprodukowana przez inne firmy i za każdym razem, gdy jedna dostawa się spóźniała, cała fabryka nie miała innego wyjścia, jak przestać działać. Produkcja pierwszego samochodu trwała sześć miesięcy, a w pierwszych dwóch latach istnienia firmy powstało nie więcej niż dwadzieścia modeli. Pod koniec 1902 pozostali akcjonariusze mieli dość braku postępów Henry’ego i faktycznie głosowali za pozbyciem się go.

Ponieważ Henry miał tylko 15% udziałów w firmie, nie miał innego wyboru, jak zrezygnować i co ciekawe, człowiek, który przejął Detroit Automobile Company, ostatecznie przekształcił ją w Cadillaca. Więc Henry został wyrzucony z własnej firmy i miał tylko tysiąc dolarów na swoim koncie. Wrócił do deski kreślarskiej i tym razem Henry przyjął zupełnie inne podejście. Zamiast tworzyć auta dla firm, Henry zaprojektował pojazd, który miałby być używany przez przeciętnego człowieka. Widzisz, w tamtych czasach praktycznie wszystkie samochody były oznaką statusu i luksusu: były w większości wykonywane przez wykwalifikowanych rzemieślników i najczęściej były przeznaczone do wyścigów, które szybko stały się bardzo popularne. Henry chciał przekształcić samochód z symbolu statusu w towar dla ogółu, ale zrobienie tego nie byłoby łatwe.

W rzeczywistości wykonał aż 20 różnych projeków, zanim w końcu dostał taki, który działał. Henry określił swój pierwszy projekt jako model A i przez następne 5 lat tworzył cały czas nowe modele aż wreszcie doszedł do litery T, czyli znanego nam modelu T. Jednak to, co w tym czasie zmieniło się najbardziej, to nie sam samochód, ale proces produkcyjny. Henry przekonał się, jak ważny jest niezawodny łańcuch dostaw, gdy jego pierwsza firma zawiodła, dlatego tym razem starał się uzyskać jak najwięcej części od tego samego producenta. Ten, którego wybrał, prawdopodobnie będzie brzmiał znajomo: Dodge Brothers Company, warsztat mechaniczny w Detroit, który w końcu przekształci się w tytułową amerykańską markę. Największym jednak przełomem była przypadkowa wizyta Henry’ego w rzeźni w Chicago. Zobaczył tam coś interesującego. :)Użyjmy tutaj delikatnego określenia, i powiedzmy że była to linia na której rozbierało się zwierzęta na czynniki pierwsze. Henry pomyślał, że mógłby zastosować ten sam proces, ale w odwrotnej kolejności: już nie jako linię demontażową, ale jako linię montażową. Korzystając z pieniędzy, które zaoszczędził na niektórych swoich wcześniejszych modelach, które również montowali bracia Dodge, Henry zdołał w 1904 zbudować własną fabrykę, w której mógł eksperymentować z procesem linii montażowej.

Do 1905 roku fabryka Forda zatrudniała ponad 300 osób, które budowały 25 samochodów dziennie, ale Henry wciąż miał wiele problemów. Głównym z nich było to że produkował wiele różnych modeli w tym samym czasie, co uniemożliwiało mu prawidłowe korzystanie z linii montażowej. Niemniej jednak pojawiły się oznaki tego, co miało nadejść: niedrogi Model N, stworzony w 1906 roku, stał się najlepiej sprzedającym się samochodem w USA, a Ford stał się największym producentem samochodów w Ameryce.

To właśnie podczas produkcji tego modelu Henry po raz pierwszy wykorzystał proces linii montażowej do przynajmniej częściowego złożenia niektórych swoich samochodów. Nie była to w pełni ruchoma linia montażowa, ale mimo to ten eksperyment zwiększył produkcję pięciokrotnie w tej samej fabryce. Logistyka była oczywiście kolejną dużą częścią sukcesu Henry’ego: w 1905 roku stworzył Ford Manufacturing Company, wraz z własną fabryką, która zaczęła produkować silniki i skrzynie biegów do samochodów Henry’ego, aby jeszcze bardziej wyeliminować możliwość opóźnień. Ale największy czynnik sukcesu Henry’ego pochodził z być może najbardziej nieoczekiwanego miejsca: Peru. Mało kto o tym mówi więc słuchaj uważnie.

W 1907 roku Henry rozpoczął budowę zakładu obróbki cieplnej pewnego stopu stali, który był wtedy nowy w Ameryce: w rzeczywistości niewiele pieców w USA mogło nawet osiągnąć temperaturę potrzebną do jego produkcji. Trudność w jej produkcji była jednak tego warta, ponieważ stal wanadowa była ponad dwa razy mocniejsza niż zwykła stal, a w rzeczywistości była lżejsza. Henry przyjaźnił się z dwoma braćmi, którzy byli właścicielami jedynej kopalni wanadu w Peru, która wytwarzała 92% światowych dostaw.

Joseph i James Flannery skomercjalizowali stal wanadową w Europie i USA, sprzedając ją przedsiębiorstwom kolejowym, ale ich peruwiańska kopalnia produkowała tak dużo wanadu, że musieli zrobić z nią coś innego. Sprzedali stal wanadową rządowi USA na budowę Kanału Panamskiego, ale nawet to nie wystarczyło, więc kiedy spotkali Henry’ego w 1906 roku, natychmiast złożyli mu ofertę: pomogliby mu w przekształceniu całego procesu produkcyjnego . To ich główny inżynier zbudował obróbkę cieplną dla Henry’ego w 1907 roku i to właśnie ich firma dostarczyła Fordowi cały wanad potrzebny do swoich samochodów. Pierwszym samochodem Forda zaprojektowanym ze stali wanadowej był model T z 1908 roku i to właśnie ten stop sprawił, że odniósł sukces. Nie był to najtańszy samochód, jaki wyprodukował Henry: model N i jego ekskluzywne wersje były w rzeczywistości tańsze.

Ale nie musiało tak być, ponieważ był to zdecydowanie najlepszy samochód zbudowany w tamtym czasie, znacznie silniejszy niż jakikolwiek konkurent. Zwykła różnica w jakości była jedynym marketingiem, jakiego Henry potrzebował, a w ciągu kilku tygodni od premiery Modelu T Ford otrzymał na niego 25 000 zamówień, mimo że udało mu się wyprodukować tylko 17 000 sztuk w całym 1909 roku.

Henry zdał sobie sprawę, jak wielka była transakcja Właśnie dlatego w 1910 zbudował drugą większą fabrykę i właśnie tam w 1913 udoskonalił ruchomą linię montażową. W tym okresie produkcja co roku podwajała się: w 1910 zbudował 20 000 modeli T i zaledwie sześć lat później budował ponad pół miliona. W tym samym czasie Henry przyjął inną genialną strategię: stale obniżał cenę swojego samochodu, aby jeszcze bardziej zwiększyć swój udział w rynku. W rzeczywistości w ciągu tych sześciu lat obniżył cenę Modelu T o ponad połowę. Do 1918 roku połowa wszystkich samochodów w Ameryce była Modelami T i trend ten utrzymał się jeszcze do lat 20. XX wieku.

Henry rozpoczął nową erę w amerykańskiej historii: erę samochodów i to jego firma całkowicie zdominowała pierwsze dwie dekady. Dopiero pod koniec lat dwudziestych reszta przemysłu motoryzacyjnego dogoniła Henry’ego, ale w tym momencie był już jednym z najbogatszych żyjących ludzi.

• szkolenia online
• szkolenia u Ciebie w firmie i doradztwo-konsulting
• agencja SEO/SEM

Co myślisz o moim nowym wpisie na blogu?

A może masz pytanie dotyczące strategii lub techniki jak działać najlepiej?

Tak czy inaczej, chciałbym usłyszeć, co masz do powiedzenia.

Więc śmiało, teraz udostępnij ten wpis na swoich social mediach i zobacz co inni mają do powiedzenia.